به که باید دل بست؟ به که شاید دل بست؟

هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ـ

گرم، پاسخ گوید نیست یکتن که در این راه غم آلوده عمر ـ

قدمی، راه محبت پویدخط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست

به که باید دل بست ؟به که شاید دل بست ؟نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد ـ

زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست ـ هر کجا مرد توانائی بر خاک نشست

پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق ـ هر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شکست

به که باید دل بست؟به که شاید دل بست؟خنده ها میشکفد بر لبها ـ

تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی همه بر درد کسان مینگرند ـلیک دستی نبرند از پی درمان کسی

از وفا نام مبر، آنکه وفاخوست، کجاست ؟ریشه عشق، فسرد واژه دوست، گریخت

سخن از دوست مگو، عشق کجا ؟ دوست کجاست ؟دست گرمی که زمهر ـبفشارد دستت ـ

در همه شهر مجوی گل اگر در دل باغ ـبر تو لبخند زند ـ بنگرش، لیک مبوی لب گرمی که ز عشق ـ

ننشیند بلبت ـ به همه عمر، مخواه سخنی کز سر راز ـ زده در جانت چنگ ـ بلبت نیز، مگو

چاه هم با من و تو بیگانه است نی صد بند برون آید از آن، راز تو را فاش کند درد دل گر بسر چاه کنی

دیده بر دوز بدین بام بلندمهر و مه را بنگرسکه زرد و سپیدی که به سقف فلک است سکه نیرنگ است

با چنین سکه زرد ـ و همین سکه سیمین سپید ـ میفریبد ما را هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند ـ

به که باید دل بست ؟

شاعر: مهدی سهیلی